(Nieuwe versie, andere muziek) 1969, ik was 20 en had nog geen levensbestemming gevonden. Ging met rugzak liftend op weg. Via Turkije, Syrie en Cyprus kwam ik in Israel. Mijn geld was op, ik had het nodig om verder te reizen. Kreeg werk in de kopermijn en later in de bouw in Eilat. Een gewelddadigeContinue reading “Oorlog en vrede”
In 2015 overleed Arthur, de15-jarige jongste zoon van Nick Cave en zijn vrouw Susie. Zeven jaar later verloor Cave opnieuw een zoon, Jethro, 31 jaar oud. Luke en Earl leven nog.
You cant teach an old dog new tricks uit 2015 was mijn kennismaking met de baardman en zijn knutselgitaren. Straatmuzikant, schijt aan alles, ontroerend soms (Treasures) en met veel zelfspot.
Sji Need, strijdvaardige Ierse, inmiddels moslima, is flink in de war. Januari 2022 pleegde haar 17-jarige zoon Shane zelfmoord. Ze acht zichzelf schuldig daaraan. Ze wilde hem achterna, liet zich in een ziekenhuis opnemen.
Wat een stem. Krachtig, kwetsbaar, een volbloed op de wijde vlakte. Ze kwam 14 jaar geleden binnen bij heldere hemel toen een vriend voorstelde op Pirate’s Gospel een tekst te schrijven voor onze 50 jaar vierende vriendinnen. Het ging erin als gods woord in de ouderling. Alela was binnen en bleef.
Tot 1958 was er in Cuba een levendige muziekscene. Bijna elk hotel in Havana had wel een eigen orkestje. Van heinde en ver, vooral uit de VS, kwamen jazzmuzikanten naar het eiland om er op te treden en de gevoelige ritmes met onder andere de claves onder de knie te krijgen.
Veel ‘klassieke’ componisten zijn geinspireerd door de dood. Denk aan de Kindertotenlieder van Mahler of aan Schuberts Der Tod und das Mädchen. (Klassieke) muziek is bij uitstek geschikt om dood muzikaal te verbeelden, klank te geven aan het verdriet en je gedachten over de gestorvene. Schrijnend, tot tranen toe bewogen, op de rand van wanhoop,Continue reading “Gorecki, intense toonzetter”
Het werd een iconische foto, enkele uren voor zijn dood op 8 december 1980 gemaakt door Annie Leibowitz. John Lennon ligt naakt op bed, op zijn zij, gekruld tegen een geklede Yoko Ono. De foto verscheen op de cover van de eerstvolgende Rolling Stone, zonder bijgevoegde tekst. Lennon, kwetsbaar, teder en vrij. Dit is wieContinue reading “John Lennon”
Ergens midden jaren ’80 zag ik haar voor het eerst. Ze trad op in het Paard in Den Haag. Ze blies alles en iedereen omver met een fascinerende oerkracht. Busi Mhlongo. Een kennis van me regelde een TDKcassette van het concert, stiekem ingeplugd door de geluidsman van het Paard. Ik heb het bandje gekoesterd, erContinue reading “Busi Mhlongo, black power”
Alles aan die plaat was wonderlijk en onwerkelijk goed. Het begon al met de hoes waar je uren naar kon turen. Dan zag je Marx, Hitler, Marlon Brando, Mae West, Marlene Dietrich. En dan die nummers. Elke keer anders. Vrolijk met retteketet, onheilspellend, somber, droevig. The Beatles schoten zich in 1967 met Sgt Pepper’s definitiefContinue reading “The Beatles forever”
Hij kon, als geen ander, een wereld scheppen achter zijn tekst. De luisteraar mag die wereld vormgeven. Van Roozendaal geeft het begin, je verbeelding doet de rest.
Neerlands meest gehoorde jazzmuzikant Benjamin Herman is een inventieve vernieuwingsmotor. Omnivoor, heet hij op zijn eigen site. Al dertig jaar rent hij met zijn sax de podia op en af in steeds weer nieuwe combinaties en stijlen. Constante is daarbij het New Cool Collective maar ook die 8-koppige combi graast op alle velden: jazz, soulContinue reading “Benjamin Herman, omnivoor”
Het is een noodkreet. Van de 25-jarige zanger Shervin Hajipour. De tekst heeft hij geschreven op basis van tweets van Iraniers die vertellen waarom ze verdriet hebben en waarom ze protesteren. Vanwege de angst om te zoenen, de gevangen genomen intellectuelen, vanwege de ons opgelegde hemel, voor vrouwen, leven, vrijheid en nog 24 redenen omContinue reading “Het lied van 2022 komt uit Iran”
Stevie Wonder is een wijs man geworden. Hij steunt vrienden en belaagden en draagt zijn boodschap van liefde uit. ‘Even when you’re upset, use words of love / ’Cause God is love / Allah is love / Jehovah is love / So don’t let your expressions, even of anger / Be confused or misconstrued /Continue reading “Genie Stevie Wonder”
Van André Hazes ben ik nooit echt fan geweest. Sowieso niet van smartlappen en andere muzikale dweilen. Mijn vriend BJ, een fijnzinnig muzikant, kreeg altijd een goed humeur van de volkszanger, mijn vriend C gebruikt zijn songtitels als codewoorden voor al zijn apparaten.
Midden jaren ’70 werkte ik als groepsleider in een kinderhuis. Meest jochies tussen de 8 en 15 jaar. Samen met een maat vielen we in als er groepsleiders overspannen naar huis waren gegaan. Dat gebeurde nogal eens. Duidelijke lijnen, grapjes maken, lief voor ze zijn. Dat was ons recept zo’n beetje. Overdag onhandig kraaiende haantjes,Continue reading “Tom Jones, voor moeders”
Oh wat een fijn nummer op de radio: Golden Brown. KLavecimbel, subtiele ritmewisselingen in de wals van 3- naar 4-kwartsmaat, duistere tekst over heroine/een geliefde, sonore stem. Prachtig. Van punkband werden de Stranglers plots klassiekers.
De vrouw met die prachtige soul/gospelstem Doris Duke is al vergeten. Ze werd kort beroemd door haar juweelplaat ‘I’m a loser’ waarin ze afstand en afscheid neemt van haar geliefde, de scherven opraapt en probeert een nieuw leven op te bouwen.
Ik leerde hem kennen door de films van Emir Kusturica: Black & White en vooral Underground. De muziek is voor de film gemaakt maar andersom kan net zo. Underground gaat over vriendschap en de absurditeit van oorlog, waarin ieder poogt te overleven. Ik zou zeggen: ga hem zien, veel meer is er over oorlog nietContinue reading “Bregovic, Bosnische Balkanblues”
Soms is muziek een religieuze beleving. Het raakt je zo diep dat je opgetild wordt en meezweeft in de arreslee getrokken door witte eenhoorns. Tranen rollen over je wangen, liefde is een kring om je heen. Een groot geluk verlicht je bestaan. Je komt los en je voelt dat iedereen dat zo voelt.Diep geloof
De vuursteen van de rock ’n roll. Hij speelde de vlam in de pan bij alle gitaarbands na hem. De electrische gitaar werd de spelverdeler. Zijn rode Gibson ging op 9 april 2017 mee zijn graf in.
Een snik in de stem, een schrijnend mineurakkoord, een krassende viool. Verdriet is goed in muziek uit te drukken. Luister naar de 3e van Gorecki, Robert Wyatts Song for Che, Der Tod und das Mädchen van Franz Schubert of naar Taraf de Haïdouks. Zomaar wat moppies die je brengen tot een traan of een mijmeringContinue reading “Groot verdriet”
Ik leerde hem kennen via zijn album The Wildest, live opnamen uit 1965. Hij was in zijn toptijd, speelde de theaters in Las Vegas en in de grote steden met veel energie plat, samen met zangeres en gewezen echtgenote Dorothy Keely Smith en saxofonist Sammy Butera.
Zomer 1967. Ik was net uit Utrecht naar Voorburg (bij Den Haag) verhuisd. De zon scheen opperbest, een nieuwe wereld ging open. Duinen en strand. Je kon er fietsend heen! Ik kwam uit onder de pier op Scheveningen. Bleek de zomerverblijfplaats van de Kikkers, Puchrijders, een soort pre-hippies. Tegenhangers waren de Bullen op buikschuivers (Zündapp,Continue reading “Jeugdliefde Suzanne”
Mijn favoriete soulzanger werd maar 26 jaar. Het is zelden dat ik iemand van die leeftijd op een voetstuk plaats. Tim Hofman, vernieuwer van televisie, filmer Rainer Werner Fassbinder die toen al zijn 13e film schoot, Bob Dylan die al aan zijn 8ste elpee bezig was.
In Carvalhal (Portugal, Atlantische kust) was een strandtent te koop. Een houten kiet op palen met rondom een planken terras. Met de eigenaars, een vissersfamilie (weduwe met drie bonken van spier en vlees), maakte ik de prijs af op 8 duizend Duitse marken.
Aan de Atlantische kust van Portugal ligt het kleine dorp Carvalhal. Eigenlijk zijn er twee: Carvalhal aan Zee en Carvalhal Binnen. Beide bestaan door de rijstvelden die zich vooral naar het noorden in een smalle strook langs de kust uitstrekken.
Ze horen, zeker weten, in de top vijf van alle vocale groepen die de rock n roll ooit heeft gekend. En ze zijn ook nog eens enig in hun soort door de humor die hun songs kenmerkt. Hun glorietijd was tussen 1955 en 1960/65. Daarna leefden ze voort als fenomeen maar hadden geen spetterende hitsContinue reading “The Coasters, geestige wegbereiders van de rock n roll”
We hoorden ze, een aantal jaren terug, voor het eerst in De Lantaren in Rotterdam. Wat een muzikanten. Soepele overgangen tussen Amerikaanse folk en Arabische nostalgie. Arabicana of cowboys op kamelen, zoals ze ook werden genoemd. Ad van Meurs, de van oorsprong Brabantse singer/songwriter op slide/fingerpicking gitaar, Haytham Safia op oud en Anne Maarten vanContinue reading “No Blues, cowboys op kamelen”
Ik zag verdriet in Belgie, diep verdriet na het overlijdensbericht in april van Arno (Hintjens). Hij heeft indruk gemaakt op zijn landgenoten, op liefhebbers van het chanson en ook op ruige rockers. Een bescheiden, veelzijdig man, die niets liever deed dan optreden. Muziek was zijn maitresse.
Ach, de immer scherpe Jules. Hij heeft ons zoveel gebracht. Onvergetelijke dichtregels oa over zijn dochter Ari, prachtverhalen zoals over de douaniers bij de Duitse grens: Heinz Eins en Heinz Zwei of over bokskampioen Bep van Klaveren die in het Kralingse Bos op hoge leeftijd nog de pitbulls uit de bomen slaat.
Een binnensloot, een riviertje van niks, dat Wantij, dacht ik. Tot ik er ging roeien. Hevige stromingen, naar binnen en naar buiten. Alsof het water denkt: voordringen, anders kom ik te laat. Het zuigt naar zee en het stuwt naar binnen.
Hij zocht een plek ver van de States om te schitteren. Live in Tokyo, uit 1987, een jaar voor zijn tragische dood in Amsterdam. Hij speelt ingetogen, bijna bescheiden, geeft de song alle aandacht, niet zichzelf.
Niks bijzonders, zo op het eerste gehoor. Maar als dat fijne ritme zich nestelt, speel je mee. Hij past in je oren, als je rijdt, als je kookt, aan het tikken bent, schildert. Hij dringt zich niet op. Is gewoon de buurman die de auto wast, de dakgoot repareert en zijn zoon leert fietsen. IkContinue reading “JJCale, opvallend onopvallend”
Nu en dan komt hij weer tevoorschijn met dat fijne album Joy of a toy, zijn eerste eigen na zijn vertrek uit Soft Machine. Het stamt uit 1969 en biedt naast zijn donkere, omhelzende stem een keur aan muzikale juweeltjes. Je hoort Soft Machine, oude Pink Floyd en vooral veel van deze zanger/gitarist, een eigenzinnigeContinue reading “Antiheld Kevin Ayers”
Mijn favoriete dubdichter. Ik denk dat hij de eerste was die alleen door ritmisch te spreken ging zingen, Jamaica rap. In zijn teksten analyseerde hij vlijmscherp de onderhondse situatie van de immigranten in de Britse samenleving. Realistisch en grimmig ging het over achterstanden, geweld en racisme.
Okee, we hebben de oerschreeuw van Joe Cocker gehoord. Maar die van de al bijna vergeten Wilson Pickett dan? De beste van alle soulzangers? Beter dan die van James Brown? Denk het. Op de plaat vliegen de vonken in het rond, live hoor je de brandweersirenes loeien.
Ik had niet gedacht dat ik het over haar zou hebben. Ze was een beetje de softe uitvoering van echte protestzangers als Dylan, Woody Guthrie of Barry McGuire met zijn Eve of Destruction. Dat waren teksten die binnen kwamen. Baez zat in de buurt, coverde het protestpuikje maar was tegelijkertijd een beetje soft.
Als Ella Fitzgerald zingt dat haar man haar in de steek laat, is dat om op de hoek een pakje cigaretten te halen. Als Billie Holiday het zingt weet je dat die man nooit meer terugkomt.
Suriname werd op 25 november 1975 misschien wel onafhankelijk op de stem van Lieve Hugo. Hij zong erover op zijn tweede elpee Wan Pipel en zou optreden op het grote volksfeest in Paramaribo. Maar hij overleed tien dagen ervoor na onwel te zijn geworden tijdens een optreden in Amsterdam.
Hun elpee Brothers & Sisters, met dat spelende jochie tussen de herfstbladeren, tilde me regelmatig uit een zweem van zwaarmoedigheid. Gewoon spelen, doorgaan, en je ziet wel waar je uitkomt. De herfst is de voorbode van nieuw leven.
Tere schoonheid. Kwetsbaar. Zag haar in Toppop of zoiets met blote knietjes onder een iets te kort rokje. Niet haar eigen keus, denk ik. De manager had haar rokje hoogstpersoonlijk ingekort.
Haar huis in IJmuiden was een zoete inval. Vrienden en vriendinnen van de zonen waren welkom. Op elk van de drie verdiepingen was wel leven. Ze hadden het niet breed maar waren wel van alles delen. Er stond koffie te pruttelen, je smeerde een boterham, tante Jo had een kwinkslag of een vraagje tussen neusContinue reading “Tango tante Jo”
Toen ik Els voor de eerste keer zag in cafe Het Pleintje te Den Haag had ze een dikke kaak en een blauw oog. Maar dat was niet wat ik zag. Ik zag een vrolijke spetter die de boel op stelten zette. En dan die kleding… Rood satijnen hotpants met netkousen eronder, gestoken in rodeContinue reading “Music in times of war”
Ik ken Martin uit de box. We waren even oud en als onze ouders bij elkaar op bezoek waren, stonden we samen tussen de spijlen. Martin was de baas, ik een trouwe bewonderaar.
De Engelse band van vooral Oekraïners timmert al 30 jaar aan de weg. Ze geven concerten in Engeland en Polen en treden ook soms op in landen als Canada of de VS. Ze doen dat vooral voor een publiek van Oekraïense immigranten.
Willy Nilly, de beroemde Rotterdamse band, was gestopt. Het Vrije Volk deed er in 1982 verslag van: het laatste concert boven op de Euromast. Kiem zou eruit ontspruiten. Dichter op Rotterdam kon je niet komen. Ze pleurden een partij teringherrie op je draaitafel. Havenherrie.
Tijd voor een beetje tegengas nu er vinkjes worden geteld en de vele grensoverschrijdingen van de laatste tijd mijn zelfbeeld aantasten. Sinds het verschijnen van het grammofoon vinyl ging de verpakking er toe doen. Een ontwikkeling die zeer waarschijnlijk leidde tot het deconstructivisme van Derrida. 🤣 Dus ging het beeld naast de muziek een steeds belangrijkerContinue reading “Man’s world. The Residents”
Mijn vriend Robje, chauffeur van een Haagse hasjdealer, drukte een cassette in het dashboard van de lichtblauwe Alfa Giulia, de dienstwagen. Magische klanken kwamen tevoorschijn in een traag pakkend ritme. Blazers erbij, koortje. Geluiden die ik in deze combinatie nog nooit had gehoord. Ze grepen me geheel.
Dat gevoel heb ik wel eens als ik mijzelf weer voor de zoveelste keer op mijn spinning-bike zit uit te sloven. Dat gaat ook letterlijk nergens naar toe. In de film Melancholia van Lars von Trier komt er een planeet op de aarde af. Als die op de aardbol klapt is het met ons afgelopen.Continue reading “Met Byrne on a road to nowhere”
De zonovergoten stem van Aziza Brahim streelt mijn oren als ik buiten wandel in mist of regen. Dichtbij, omarmend. Vreemde arabische klanken en ritmes wekken vertrouwen.
1974. Den Haag. Een gekraakte hofjeswoning waar de kamer boven een aaneenschakeling was van matrassen. Wie wilde slapen bleef. Ik was min of meer de vaste bewoner. Ineens was daar Isabel. Weet geeneens of ik haar naam goed schrijf. Ze moest haar huis uit om redenen mij onbekend, maar het was de schuld van deContinue reading “Wish you were here”
Ik werkte in Israel in de buurt van Ein Gedi aan de Dode Zee. Leegde vuilnisbakken op de picknickplekken, schilderde de houten jeugdherberg. ’S avonds ging ik met Yossi de woestijn in. We reden in een jeep met groot licht hotsebots over uitgesleten sporen.
Blues was de basis. Na het eerste live-concert van Sonny Terry en Brownie McGee in Utrecht was ik eraan verknocht. Wat wil je, puistjespuber van 17. Meer blues kon niet.
Hij blies oude countryblues nieuw leven in, bracht de slide-gitaar terug (oa in Sister Morphine) en liet zich inspireren door muziek en muzikanten uit alle windstreken: Hawaii, Mali, Cuba, Amerikaanse Spaanstaligen, Captain Beefheart.
Ach, de man is al vergeten. Terwijl hij de weg heeft gebaand van de bigband naar de band zonder big en misschien wel naar de rock.Hij stapte eind jaren ’30 uit de bigbands waarin hij speelde en ging optreden met een kleine groep muzikanten.
Een stem die als een spade je grond ingaat. Overdag loodst hij zo vanaf het havenhoofd de vissers binnen, ’s avonds neemt hij zijn publiek mee langs de rafelrand van Belfast, waar warmte gloeit onder verstikkende kolensmook.
De eerste keer dat ik haar hoorde was op een feestje. Move over, zong ze. Dat deed ik meteen met volle kracht. Overtuigender was niet mogelijk.Haar dood, in oktober 1970 was die van de vechter in de ring die de fatale klap krijgt, in dit geval een overdosis heroine.
Ik hoorde hem voor het eerst in volle glorie in de film Blue Velvet. Een gestoorde bizarre film van David Lynch met mijn toen favoriete acteur Dennis Hopper in de rol van psychopaat en verder ontdekking Laura Dern (met pracht pruillip) en Isabella Rossellini.
Een sirene scheurt de nacht, een baby krijst met horten en stoten, remmen ploegen het asfalt, tussen de huizen kaatst een schot, de laatste klant belandt uit het licht, boink, op straat.
Jazzpianist Bill Evans leeft voor mij dankzij Bart-Jan. Hij was lyrisch over die man.Een fijngevoelig ontdekker van het ultieme toetsenspel. Geen jazzman, zoals velen: hoor mij ‘s. Nee, steeds weer op zoek naar nieuwe geluiden, combinaties, zich soms verbazend over wat allemaal past.
Het moet zomer 1969 geweest zijn. Ik was twintig en met vriend Piet op weg naar Joegoslavië. Liftend. We stonden bij Frankfurt, wilden die dag minstens München halen. Maar er was geen mof die stopte. (Doorrijders waren moffen, stoppende aardige Duitsers).
Dankzij Angela deze Nina. Ze stond al een tijdje te trappelen (voor later) maar Merkel bespoedigde haar komst. Ze knalde in 1978 met tomeloze energie huiskamer en feestzaal binnen. Man, wat een wijf. Schijt aan alles.
Tsja, Zappa. We kunnen nog wel even doorgaan.De komende jaren zelfs. Gebeurt niet door mij. Wel door de familie. Ze hebben zijn archieven nog altijd niet helemaal doorgespit. En inmiddels zijn er al meer dan 50 cd’s met nieuwe opnamen.
Wat een spannende prachtfilm. Ik liet ook een traantje toen ik m zag. Dat moet in 1962 of ’63 zijn geweest in de Rembrandt aan de Oudegracht in Utrecht. Samen met m’n moeder. Zij hield van dansen en muziek.
Het is een geruststellend idee dat een oude wijze, een reiziger in de tijd, je blijft toespreken. Een arm om je heen slaat, nieuwe perspectieven biedt, relativeert, rust brengt. Dat doet Cash met the American Recordings. Nr IV uit 2002 was zijn laatste. Hij was toen al ziek.
Kennners roemen de gitaar van Amadou, een oude (holle) Gretsch waar ook zijn beroemde landgenoot Ali Farka Touré op speelde of, in de jaren ’60, oerrocker Chuck Berry. Het geluid is de onderstroom van de vertellende stemmen van het blinde echtpaar.
Een gruizige stem. Wanhopige kolenboer, oerzanger en vleesgeworden blues samen. Een Maarten Luther-type: Hier sta ik, ik kan niet anders. Jongen van het volk, geen spatsies, recht uit het hart.
Ochoa, geboren in 1946, heeft maar een korte tijd in zijn leven geen snaren bespeeld of gezongen. Hij begon op zijn zesde op de tres (drie paren van twee snaren, essentieel in de son) en toen hij twaalf was trad hij al op in het uitgaansleven van Santiago de Cuba.
Overdag maakt hij wc-deksels voor vliegtuigen, ’s nachts demo’s voor platenmaatschappijen. Bill was een hard werkende, stug doorzettende muzikant in hart en nieren. Het duurt alleen even voordat ze dat ontdekken. De aangename stem in evergreens als ‘Lean On Me’, ‘Ain’t No Sunshine’ en ‘Just The Two Of Us’ biedt troost. Op Bill kun jeContinue reading “Bill Withers natuurlijk”
Lili Boniche (1922/2008) was een zoon van vele culturen. Een joodse Fransman, geboren in Algerije en oorspronkelijk uit Andalusie. De verschillende muzikale tradities kreeg hij binnen met de paplepel. Hij leerde luit spelen op zijn zevende en toerde al toen hij negen jaar was met een orkestje door Noord-Afrika en Frankrijk. In de jaren veertigContinue reading “Lili Boniche, cultuurdrager”
Ook bekend als Ursula Hilaria Celia Caridad Cruz Alfonso, (Havana, 1925/ New Jersey, 2003). Ze was tientallen jaren salsa met haar warme, ritmisch stem met een groot bereik.
Piano, bas, sax, synthesizer. De van oorsprong drummer en zanger draait er zijn hand niet voor om. In 1973 viel hij bij een feest uit een raam en raakte vanaf zijn middel verlamd. Daarboven functioneerde alles nog. En dat buit hij geheel uit.
Wat een teksten. Prachtig spottend. Wat wil je, Nixon-time: oorlogstaal, vervuiling, leugens en knoet erover. (Inderdaad, weinig veranderd).‘’Boom goes London, Boom Paris, more room for you more room for me. They all hate us anyhow, so let’s drop the big one now. “
Vocaal acrobaat Net als in het filmpje zat Bobby McFerrin in zijn eentje op het podium. Voor zich een paar honderd liefhebbers, vol verwachting klopte hun hart. We spreken van juli 2008 en lief en ik waren zo’n beetje speciaal voor hem naar North Sea Jazz gekomen.
Een zachte, tedere stem streelt je oor, zoals je de zee hoort ruisen in de schelp. De Braziliaan Caetano Veloso is al decennia de meest geliefde zanger in het Portugese taalgebied. Bescheiden, ongelooflijk muzikaal, een meesterlijke timing en een bijzonder stembereik. Altijd goede muzikanten om zich heen.
meester crooner We waren op onze favoriete camping in Volterra, uitkijkend over heuvelend land richting Pisa. Naar het strand, over de bochtige weg naar Cecina. Een strand met bijna zwart zand, begrensd door een koel wuivend pijnbomenbos.
Schepper van de afrobeat, politiek activist, miljoenen verkochte platen, hoop van veel Afrikanen, doorn in het oog van moordlustige regimes, echtgenoot van zeker 27 vrouwen, voorbeeld voor muzikanten in de hele wereld.
vernoemde zichzelf naar de meest zuidelijke plaats van Spanje. Het ligt zo dicht bij Marokko dat het stadje zicht heeft op de Afrikaanse kust. De naam klopt bij de muziek van de groep, een bijzondere combinatie van flamenco en Arabische muziek. Daarnaast zijn er invloeden uit Indiase (Rajasthan) en joodse muziek. Eind vijftiende eeuw kwam eenContinue reading “RadioTarifa ,”
Wanneer begon het precies. Ik weet het niet. Er sluimerde al iets bij Help me Rhonda. Vooral die achtergrondkoortjes. Daarna natuurlijk Sloop John B en vervolgens God only knows en vooral Good Vibrations, de elpee Pet Sounds.
Familie van Captain Beefheart en Dr John? De Amerikaanse drummer/zanger Chuck E. Weiss, ooit bezongen door Rickie Lee Jones in de song ‘Chuck E. ‘s In Love’. Hij hing in de jaren zeventig rond in de scene van Jones en Tom Waits, drumde bij bluesgigant Lightnin Hopkins en ook bij Muddy Waters en Howling Wolf,Continue reading “Chuck E. Weiss, stiefbroer van Tom Waits”
Wat een zanger. Betere weet ik niet. Echt niet. Emotie, intensiteit. Je wil m omhelzen, bij hem zijn. Elk concert meemaken. Zien zijn zwetende kop, gegroefd, getekend, geliefd.
King Sunny Ade Ze stonden met z’n vijftienen op het podium in Vredenburg. Om twaalf uur, zo’n drie uur na aanvang, nog steeds. Een kwartier later gingen de zaallichten aan. Het kon echt niet langer, vond de zaaldirectie. Die stond op het podium tussen de door spelende muzikanten, toegejuicht door het dansende publiek. Na nieuweContinue reading “King Sunny Ade”
Hij schreef de teksten, maakte, soms met bandleden, de muziek, bedacht zijn kostuums, zijn nieuwe persoonlijkheden, vormde het toneelbeeld, wist hoe zijn hoezen eruit moesten zien, bedacht de choreografie. Wat een talenten. In het Groninger Museum was in 2015 een bijzondere tentoonstelling die al zijn kwaliteiten rondstrooide. Je kwam ogen en oren te kort. KortContinue reading “Bowie, regisseur van zijn en nieuw leven”
Hoognodig dit jaar wat mooie muziek de ether in te slingeren. Na de tamelijk afgelikte boterhammen van eindejaar stoppen we deze keer bij John Mayall, de nog altijd levende godfather van de Britse blues.
Jaren geleden, ik was koud uit de kluiten gewassen, zag ik op de zwartwitkijkkast de film l’Ascenseur pour l’echafaud, een thriller van Louis Malle uit 1958.
We bouwen even een monumentje voor The Kinks. Ik was het helemaal vergeten maar zij brachten vrolijk swingend travestie van duistere kelders naar het volle daglicht.
Nog zo’n emancipatoir hoogstandje. Nota wijde bene van de Stones. Wie had dat gedacht? Jagger, the ladykiller, had al in 1966 in de gaten dat het beroep van huisvrouw driewerf KUDT was (met DT!).
Geliefde lezertjes,deze keer wijzen de lensjes naar zigeunermuziek. Daar is er zoveel van. Van het Indiase Rajasthan ( de vermoedelijke bron) totaan de Atlantische Oceaan.
Nog eentje voor bij het knapperend haardvuur. Branko Galoic, een Kroatische Fransman, globetrotter, die al jaren opduikt bij interessante festivals en regelmatig mooie muziek op cd zet.
De ster van deze aflevering We reizen door naar Mali, diamant in het fascinerende palet van Afrikaanse muziek. De fanatieke islam probeert sinds enige jaren de creatieve en kleurrijke traditie van muzikanten en vertellers de kop in te drukken.
In 2015 overleed Arthur, de15-jarige jongste zoon van Nick Cave en zijn vrouw Susie. Zeven jaar later verloor Cave opnieuw een zoon, Jethro, 31 jaar oud. Luke en Earl leven nog.
You cant teach an old dog new tricks uit 2015 was mijn kennismaking met de baardman en zijn knutselgitaren. Straatmuzikant, schijt aan alles, ontroerend soms (Treasures) en met veel zelfspot.
Sji Need, strijdvaardige Ierse, inmiddels moslima, is flink in de war. Januari 2022 pleegde haar 17-jarige zoon Shane zelfmoord. Ze acht zichzelf schuldig daaraan. Ze wilde hem achterna, liet zich in een ziekenhuis opnemen.
Wat een stem. Krachtig, kwetsbaar, een volbloed op de wijde vlakte. Ze kwam 14 jaar geleden binnen bij heldere hemel toen een vriend voorstelde op Pirate’s Gospel een tekst te schrijven voor onze 50 jaar vierende vriendinnen. Het ging erin als gods woord in de ouderling. Alela was binnen en bleef.
Tot 1958 was er in Cuba een levendige muziekscene. Bijna elk hotel in Havana had wel een eigen orkestje. Van heinde en ver, vooral uit de VS, kwamen jazzmuzikanten naar het eiland om er op te treden en de gevoelige ritmes met onder andere de claves onder de knie te krijgen.
Veel ‘klassieke’ componisten zijn geinspireerd door de dood. Denk aan de Kindertotenlieder van Mahler of aan Schuberts Der Tod und das Mädchen. (Klassieke) muziek is bij uitstek geschikt om dood muzikaal te verbeelden, klank te geven aan het verdriet en je gedachten over de gestorvene. Schrijnend, tot tranen toe bewogen, op de rand van wanhoop,Continue reading “Gorecki, intense toonzetter”
Het werd een iconische foto, enkele uren voor zijn dood op 8 december 1980 gemaakt door Annie Leibowitz. John Lennon ligt naakt op bed, op zijn zij, gekruld tegen een geklede Yoko Ono. De foto verscheen op de cover van de eerstvolgende Rolling Stone, zonder bijgevoegde tekst. Lennon, kwetsbaar, teder en vrij. Dit is wieContinue reading “John Lennon”
Ergens midden jaren ’80 zag ik haar voor het eerst. Ze trad op in het Paard in Den Haag. Ze blies alles en iedereen omver met een fascinerende oerkracht. Busi Mhlongo. Een kennis van me regelde een TDKcassette van het concert, stiekem ingeplugd door de geluidsman van het Paard. Ik heb het bandje gekoesterd, erContinue reading “Busi Mhlongo, black power”
Alles aan die plaat was wonderlijk en onwerkelijk goed. Het begon al met de hoes waar je uren naar kon turen. Dan zag je Marx, Hitler, Marlon Brando, Mae West, Marlene Dietrich. En dan die nummers. Elke keer anders. Vrolijk met retteketet, onheilspellend, somber, droevig. The Beatles schoten zich in 1967 met Sgt Pepper’s definitiefContinue reading “The Beatles forever”
Hij kon, als geen ander, een wereld scheppen achter zijn tekst. De luisteraar mag die wereld vormgeven. Van Roozendaal geeft het begin, je verbeelding doet de rest.
Stevie Wonder is een wijs man geworden. Hij steunt vrienden en belaagden en draagt zijn boodschap van liefde uit. ‘Even when you’re upset, use words of love / ’Cause God is love / Allah is love / Jehovah is love / So don’t let your expressions, even of anger / Be confused or misconstrued /Continue reading “Genie Stevie Wonder”
Van André Hazes ben ik nooit echt fan geweest. Sowieso niet van smartlappen en andere muzikale dweilen. Mijn vriend BJ, een fijnzinnig muzikant, kreeg altijd een goed humeur van de volkszanger, mijn vriend C gebruikt zijn songtitels als codewoorden voor al zijn apparaten.
Midden jaren ’70 werkte ik als groepsleider in een kinderhuis. Meest jochies tussen de 8 en 15 jaar. Samen met een maat vielen we in als er groepsleiders overspannen naar huis waren gegaan. Dat gebeurde nogal eens. Duidelijke lijnen, grapjes maken, lief voor ze zijn. Dat was ons recept zo’n beetje. Overdag onhandig kraaiende haantjes,Continue reading “Tom Jones, voor moeders”
Oh wat een fijn nummer op de radio: Golden Brown. KLavecimbel, subtiele ritmewisselingen in de wals van 3- naar 4-kwartsmaat, duistere tekst over heroine/een geliefde, sonore stem. Prachtig. Van punkband werden de Stranglers plots klassiekers.
De vrouw met die prachtige soul/gospelstem Doris Duke is al vergeten. Ze werd kort beroemd door haar juweelplaat ‘I’m a loser’ waarin ze afstand en afscheid neemt van haar geliefde, de scherven opraapt en probeert een nieuw leven op te bouwen.
Ik leerde hem kennen door de films van Emir Kusturica: Black & White en vooral Underground. De muziek is voor de film gemaakt maar andersom kan net zo. Underground gaat over vriendschap en de absurditeit van oorlog, waarin ieder poogt te overleven. Ik zou zeggen: ga hem zien, veel meer is er over oorlog nietContinue reading “Bregovic, Bosnische Balkanblues”
Soms is muziek een religieuze beleving. Het raakt je zo diep dat je opgetild wordt en meezweeft in de arreslee getrokken door witte eenhoorns. Tranen rollen over je wangen, liefde is een kring om je heen. Een groot geluk verlicht je bestaan. Je komt los en je voelt dat iedereen dat zo voelt.Diep geloof
De vuursteen van de rock ’n roll. Hij speelde de vlam in de pan bij alle gitaarbands na hem. De electrische gitaar werd de spelverdeler. Zijn rode Gibson ging op 9 april 2017 mee zijn graf in.
Een snik in de stem, een schrijnend mineurakkoord, een krassende viool. Verdriet is goed in muziek uit te drukken. Luister naar de 3e van Gorecki, Robert Wyatts Song for Che, Der Tod und das Mädchen van Franz Schubert of naar Taraf de Haïdouks. Zomaar wat moppies die je brengen tot een traan of een mijmeringContinue reading “Groot verdriet”
Een muzikale, ritmische geoliede hitmachine. Perfect in het pak. Trendsetters, wegbereiders. Speelplezier van Motown.
Ik leerde hem kennen via zijn album The Wildest, live opnamen uit 1965. Hij was in zijn toptijd, speelde de theaters in Las Vegas en in de grote steden met veel energie plat, samen met zangeres en gewezen echtgenote Dorothy Keely Smith en saxofonist Sammy Butera.
Zomer 1967. Ik was net uit Utrecht naar Voorburg (bij Den Haag) verhuisd. De zon scheen opperbest, een nieuwe wereld ging open. Duinen en strand. Je kon er fietsend heen! Ik kwam uit onder de pier op Scheveningen. Bleek de zomerverblijfplaats van de Kikkers, Puchrijders, een soort pre-hippies. Tegenhangers waren de Bullen op buikschuivers (Zündapp,Continue reading “Jeugdliefde Suzanne”
Mijn favoriete soulzanger werd maar 26 jaar. Het is zelden dat ik iemand van die leeftijd op een voetstuk plaats. Tim Hofman, vernieuwer van televisie, filmer Rainer Werner Fassbinder die toen al zijn 13e film schoot, Bob Dylan die al aan zijn 8ste elpee bezig was.
In Carvalhal (Portugal, Atlantische kust) was een strandtent te koop. Een houten kiet op palen met rondom een planken terras. Met de eigenaars, een vissersfamilie (weduwe met drie bonken van spier en vlees), maakte ik de prijs af op 8 duizend Duitse marken.
Aan de Atlantische kust van Portugal ligt het kleine dorp Carvalhal. Eigenlijk zijn er twee: Carvalhal aan Zee en Carvalhal Binnen. Beide bestaan door de rijstvelden die zich vooral naar het noorden in een smalle strook langs de kust uitstrekken.
Ze horen, zeker weten, in de top vijf van alle vocale groepen die de rock n roll ooit heeft gekend. En ze zijn ook nog eens enig in hun soort door de humor die hun songs kenmerkt. Hun glorietijd was tussen 1955 en 1960/65. Daarna leefden ze voort als fenomeen maar hadden geen spetterende hitsContinue reading “The Coasters, geestige wegbereiders van de rock n roll”
We hoorden ze, een aantal jaren terug, voor het eerst in De Lantaren in Rotterdam. Wat een muzikanten. Soepele overgangen tussen Amerikaanse folk en Arabische nostalgie. Arabicana of cowboys op kamelen, zoals ze ook werden genoemd. Ad van Meurs, de van oorsprong Brabantse singer/songwriter op slide/fingerpicking gitaar, Haytham Safia op oud en Anne Maarten vanContinue reading “No Blues, cowboys op kamelen”
Beste band (zonder bas)
Ik zag verdriet in Belgie, diep verdriet na het overlijdensbericht in april van Arno (Hintjens). Hij heeft indruk gemaakt op zijn landgenoten, op liefhebbers van het chanson en ook op ruige rockers. Een bescheiden, veelzijdig man, die niets liever deed dan optreden. Muziek was zijn maitresse.
Ach, de immer scherpe Jules. Hij heeft ons zoveel gebracht. Onvergetelijke dichtregels oa over zijn dochter Ari, prachtverhalen zoals over de douaniers bij de Duitse grens: Heinz Eins en Heinz Zwei of over bokskampioen Bep van Klaveren die in het Kralingse Bos op hoge leeftijd nog de pitbulls uit de bomen slaat.
Een binnensloot, een riviertje van niks, dat Wantij, dacht ik. Tot ik er ging roeien. Hevige stromingen, naar binnen en naar buiten. Alsof het water denkt: voordringen, anders kom ik te laat. Het zuigt naar zee en het stuwt naar binnen.
Hij zocht een plek ver van de States om te schitteren. Live in Tokyo, uit 1987, een jaar voor zijn tragische dood in Amsterdam. Hij speelt ingetogen, bijna bescheiden, geeft de song alle aandacht, niet zichzelf.
Niks bijzonders, zo op het eerste gehoor. Maar als dat fijne ritme zich nestelt, speel je mee. Hij past in je oren, als je rijdt, als je kookt, aan het tikken bent, schildert. Hij dringt zich niet op. Is gewoon de buurman die de auto wast, de dakgoot repareert en zijn zoon leert fietsen. IkContinue reading “JJCale, opvallend onopvallend”
Nu en dan komt hij weer tevoorschijn met dat fijne album Joy of a toy, zijn eerste eigen na zijn vertrek uit Soft Machine. Het stamt uit 1969 en biedt naast zijn donkere, omhelzende stem een keur aan muzikale juweeltjes. Je hoort Soft Machine, oude Pink Floyd en vooral veel van deze zanger/gitarist, een eigenzinnigeContinue reading “Antiheld Kevin Ayers”
Mijn favoriete dubdichter. Ik denk dat hij de eerste was die alleen door ritmisch te spreken ging zingen, Jamaica rap. In zijn teksten analyseerde hij vlijmscherp de onderhondse situatie van de immigranten in de Britse samenleving. Realistisch en grimmig ging het over achterstanden, geweld en racisme.
Okee, we hebben de oerschreeuw van Joe Cocker gehoord. Maar die van de al bijna vergeten Wilson Pickett dan? De beste van alle soulzangers? Beter dan die van James Brown? Denk het. Op de plaat vliegen de vonken in het rond, live hoor je de brandweersirenes loeien.
Ik had niet gedacht dat ik het over haar zou hebben. Ze was een beetje de softe uitvoering van echte protestzangers als Dylan, Woody Guthrie of Barry McGuire met zijn Eve of Destruction. Dat waren teksten die binnen kwamen. Baez zat in de buurt, coverde het protestpuikje maar was tegelijkertijd een beetje soft.
Als Ella Fitzgerald zingt dat haar man haar in de steek laat, is dat om op de hoek een pakje cigaretten te halen. Als Billie Holiday het zingt weet je dat die man nooit meer terugkomt.
Ook wel genoemd woestijnblues, oase voor het oor.
Suriname werd op 25 november 1975 misschien wel onafhankelijk op de stem van Lieve Hugo. Hij zong erover op zijn tweede elpee Wan Pipel en zou optreden op het grote volksfeest in Paramaribo. Maar hij overleed tien dagen ervoor na onwel te zijn geworden tijdens een optreden in Amsterdam.
Hun elpee Brothers & Sisters, met dat spelende jochie tussen de herfstbladeren, tilde me regelmatig uit een zweem van zwaarmoedigheid. Gewoon spelen, doorgaan, en je ziet wel waar je uitkomt. De herfst is de voorbode van nieuw leven.
Stroei-voei karakarakios notte kilas stadioelvoeiStroei-voei panapanapios notte koelas strilioelvoeiAls je dit soort teksten kunt schrijven.
Tere schoonheid. Kwetsbaar. Zag haar in Toppop of zoiets met blote knietjes onder een iets te kort rokje. Niet haar eigen keus, denk ik. De manager had haar rokje hoogstpersoonlijk ingekort.
Haar huis in IJmuiden was een zoete inval. Vrienden en vriendinnen van de zonen waren welkom. Op elk van de drie verdiepingen was wel leven. Ze hadden het niet breed maar waren wel van alles delen. Er stond koffie te pruttelen, je smeerde een boterham, tante Jo had een kwinkslag of een vraagje tussen neusContinue reading “Tango tante Jo”
Toen ik Els voor de eerste keer zag in cafe Het Pleintje te Den Haag had ze een dikke kaak en een blauw oog. Maar dat was niet wat ik zag. Ik zag een vrolijke spetter die de boel op stelten zette. En dan die kleding… Rood satijnen hotpants met netkousen eronder, gestoken in rodeContinue reading “Music in times of war”
Ik ken Martin uit de box. We waren even oud en als onze ouders bij elkaar op bezoek waren, stonden we samen tussen de spijlen. Martin was de baas, ik een trouwe bewonderaar.
De Engelse band van vooral Oekraïners timmert al 30 jaar aan de weg. Ze geven concerten in Engeland en Polen en treden ook soms op in landen als Canada of de VS. Ze doen dat vooral voor een publiek van Oekraïense immigranten.
Willy Nilly, de beroemde Rotterdamse band, was gestopt. Het Vrije Volk deed er in 1982 verslag van: het laatste concert boven op de Euromast. Kiem zou eruit ontspruiten. Dichter op Rotterdam kon je niet komen. Ze pleurden een partij teringherrie op je draaitafel. Havenherrie.
Tijd voor een beetje tegengas nu er vinkjes worden geteld en de vele grensoverschrijdingen van de laatste tijd mijn zelfbeeld aantasten. Sinds het verschijnen van het grammofoon vinyl ging de verpakking er toe doen. Een ontwikkeling die zeer waarschijnlijk leidde tot het deconstructivisme van Derrida. 🤣 Dus ging het beeld naast de muziek een steeds belangrijkerContinue reading “Man’s world. The Residents”
Mijn vriend Robje, chauffeur van een Haagse hasjdealer, drukte een cassette in het dashboard van de lichtblauwe Alfa Giulia, de dienstwagen. Magische klanken kwamen tevoorschijn in een traag pakkend ritme. Blazers erbij, koortje. Geluiden die ik in deze combinatie nog nooit had gehoord. Ze grepen me geheel.
Dat gevoel heb ik wel eens als ik mijzelf weer voor de zoveelste keer op mijn spinning-bike zit uit te sloven. Dat gaat ook letterlijk nergens naar toe. In de film Melancholia van Lars von Trier komt er een planeet op de aarde af. Als die op de aardbol klapt is het met ons afgelopen.Continue reading “Met Byrne on a road to nowhere”
De zonovergoten stem van Aziza Brahim streelt mijn oren als ik buiten wandel in mist of regen. Dichtbij, omarmend. Vreemde arabische klanken en ritmes wekken vertrouwen.
1974. Den Haag. Een gekraakte hofjeswoning waar de kamer boven een aaneenschakeling was van matrassen. Wie wilde slapen bleef. Ik was min of meer de vaste bewoner. Ineens was daar Isabel. Weet geeneens of ik haar naam goed schrijf. Ze moest haar huis uit om redenen mij onbekend, maar het was de schuld van deContinue reading “Wish you were here”
Ik werkte in Israel in de buurt van Ein Gedi aan de Dode Zee. Leegde vuilnisbakken op de picknickplekken, schilderde de houten jeugdherberg. ’S avonds ging ik met Yossi de woestijn in. We reden in een jeep met groot licht hotsebots over uitgesleten sporen.
Blues was de basis. Na het eerste live-concert van Sonny Terry en Brownie McGee in Utrecht was ik eraan verknocht. Wat wil je, puistjespuber van 17. Meer blues kon niet.
Hij blies oude countryblues nieuw leven in, bracht de slide-gitaar terug (oa in Sister Morphine) en liet zich inspireren door muziek en muzikanten uit alle windstreken: Hawaii, Mali, Cuba, Amerikaanse Spaanstaligen, Captain Beefheart.
Ach, de man is al vergeten. Terwijl hij de weg heeft gebaand van de bigband naar de band zonder big en misschien wel naar de rock.Hij stapte eind jaren ’30 uit de bigbands waarin hij speelde en ging optreden met een kleine groep muzikanten.
Een stem die als een spade je grond ingaat. Overdag loodst hij zo vanaf het havenhoofd de vissers binnen, ’s avonds neemt hij zijn publiek mee langs de rafelrand van Belfast, waar warmte gloeit onder verstikkende kolensmook.
De eerste keer dat ik haar hoorde was op een feestje. Move over, zong ze. Dat deed ik meteen met volle kracht. Overtuigender was niet mogelijk.Haar dood, in oktober 1970 was die van de vechter in de ring die de fatale klap krijgt, in dit geval een overdosis heroine.
Ik hoorde hem voor het eerst in volle glorie in de film Blue Velvet. Een gestoorde bizarre film van David Lynch met mijn toen favoriete acteur Dennis Hopper in de rol van psychopaat en verder ontdekking Laura Dern (met pracht pruillip) en Isabella Rossellini.
Een sirene scheurt de nacht, een baby krijst met horten en stoten, remmen ploegen het asfalt, tussen de huizen kaatst een schot, de laatste klant belandt uit het licht, boink, op straat.
Jazzpianist Bill Evans leeft voor mij dankzij Bart-Jan. Hij was lyrisch over die man.Een fijngevoelig ontdekker van het ultieme toetsenspel. Geen jazzman, zoals velen: hoor mij ‘s. Nee, steeds weer op zoek naar nieuwe geluiden, combinaties, zich soms verbazend over wat allemaal past.
Het moet zomer 1969 geweest zijn. Ik was twintig en met vriend Piet op weg naar Joegoslavië. Liftend. We stonden bij Frankfurt, wilden die dag minstens München halen. Maar er was geen mof die stopte. (Doorrijders waren moffen, stoppende aardige Duitsers).
Dankzij Angela deze Nina. Ze stond al een tijdje te trappelen (voor later) maar Merkel bespoedigde haar komst. Ze knalde in 1978 met tomeloze energie huiskamer en feestzaal binnen. Man, wat een wijf. Schijt aan alles.
Tsja, Zappa. We kunnen nog wel even doorgaan.De komende jaren zelfs. Gebeurt niet door mij. Wel door de familie. Ze hebben zijn archieven nog altijd niet helemaal doorgespit. En inmiddels zijn er al meer dan 50 cd’s met nieuwe opnamen.
Wat een spannende prachtfilm. Ik liet ook een traantje toen ik m zag. Dat moet in 1962 of ’63 zijn geweest in de Rembrandt aan de Oudegracht in Utrecht. Samen met m’n moeder. Zij hield van dansen en muziek.
Het is een geruststellend idee dat een oude wijze, een reiziger in de tijd, je blijft toespreken. Een arm om je heen slaat, nieuwe perspectieven biedt, relativeert, rust brengt. Dat doet Cash met the American Recordings. Nr IV uit 2002 was zijn laatste. Hij was toen al ziek.
Kennners roemen de gitaar van Amadou, een oude (holle) Gretsch waar ook zijn beroemde landgenoot Ali Farka Touré op speelde of, in de jaren ’60, oerrocker Chuck Berry. Het geluid is de onderstroom van de vertellende stemmen van het blinde echtpaar.
Een gruizige stem. Wanhopige kolenboer, oerzanger en vleesgeworden blues samen. Een Maarten Luther-type: Hier sta ik, ik kan niet anders. Jongen van het volk, geen spatsies, recht uit het hart.
Ochoa, geboren in 1946, heeft maar een korte tijd in zijn leven geen snaren bespeeld of gezongen. Hij begon op zijn zesde op de tres (drie paren van twee snaren, essentieel in de son) en toen hij twaalf was trad hij al op in het uitgaansleven van Santiago de Cuba.
Overdag maakt hij wc-deksels voor vliegtuigen, ’s nachts demo’s voor platenmaatschappijen. Bill was een hard werkende, stug doorzettende muzikant in hart en nieren. Het duurt alleen even voordat ze dat ontdekken. De aangename stem in evergreens als ‘Lean On Me’, ‘Ain’t No Sunshine’ en ‘Just The Two Of Us’ biedt troost. Op Bill kun jeContinue reading “Bill Withers natuurlijk”
Lili Boniche (1922/2008) was een zoon van vele culturen. Een joodse Fransman, geboren in Algerije en oorspronkelijk uit Andalusie. De verschillende muzikale tradities kreeg hij binnen met de paplepel. Hij leerde luit spelen op zijn zevende en toerde al toen hij negen jaar was met een orkestje door Noord-Afrika en Frankrijk. In de jaren veertigContinue reading “Lili Boniche, cultuurdrager”
Ook bekend als Ursula Hilaria Celia Caridad Cruz Alfonso, (Havana, 1925/ New Jersey, 2003). Ze was tientallen jaren salsa met haar warme, ritmisch stem met een groot bereik.
Piano, bas, sax, synthesizer. De van oorsprong drummer en zanger draait er zijn hand niet voor om. In 1973 viel hij bij een feest uit een raam en raakte vanaf zijn middel verlamd. Daarboven functioneerde alles nog. En dat buit hij geheel uit.
Wat een teksten. Prachtig spottend. Wat wil je, Nixon-time: oorlogstaal, vervuiling, leugens en knoet erover. (Inderdaad, weinig veranderd).‘’Boom goes London, Boom Paris, more room for you more room for me. They all hate us anyhow, so let’s drop the big one now. “
Vocaal acrobaat Net als in het filmpje zat Bobby McFerrin in zijn eentje op het podium. Voor zich een paar honderd liefhebbers, vol verwachting klopte hun hart. We spreken van juli 2008 en lief en ik waren zo’n beetje speciaal voor hem naar North Sea Jazz gekomen.
Een zachte, tedere stem streelt je oor, zoals je de zee hoort ruisen in de schelp. De Braziliaan Caetano Veloso is al decennia de meest geliefde zanger in het Portugese taalgebied. Bescheiden, ongelooflijk muzikaal, een meesterlijke timing en een bijzonder stembereik. Altijd goede muzikanten om zich heen.
Volg Ray Charles en je beweegt vanuit de gestileerde ballroom de swingende dampende soul binnen. De gehele soulmuziek is hem schatplichtig.
meester crooner We waren op onze favoriete camping in Volterra, uitkijkend over heuvelend land richting Pisa. Naar het strand, over de bochtige weg naar Cecina. Een strand met bijna zwart zand, begrensd door een koel wuivend pijnbomenbos.
Schepper van de afrobeat, politiek activist, miljoenen verkochte platen, hoop van veel Afrikanen, doorn in het oog van moordlustige regimes, echtgenoot van zeker 27 vrouwen, voorbeeld voor muzikanten in de hele wereld.
vernoemde zichzelf naar de meest zuidelijke plaats van Spanje. Het ligt zo dicht bij Marokko dat het stadje zicht heeft op de Afrikaanse kust. De naam klopt bij de muziek van de groep, een bijzondere combinatie van flamenco en Arabische muziek. Daarnaast zijn er invloeden uit Indiase (Rajasthan) en joodse muziek. Eind vijftiende eeuw kwam eenContinue reading “RadioTarifa ,”
Wanneer begon het precies. Ik weet het niet. Er sluimerde al iets bij Help me Rhonda. Vooral die achtergrondkoortjes. Daarna natuurlijk Sloop John B en vervolgens God only knows en vooral Good Vibrations, de elpee Pet Sounds.
Familie van Captain Beefheart en Dr John? De Amerikaanse drummer/zanger Chuck E. Weiss, ooit bezongen door Rickie Lee Jones in de song ‘Chuck E. ‘s In Love’. Hij hing in de jaren zeventig rond in de scene van Jones en Tom Waits, drumde bij bluesgigant Lightnin Hopkins en ook bij Muddy Waters en Howling Wolf,Continue reading “Chuck E. Weiss, stiefbroer van Tom Waits”
Wat een zanger. Betere weet ik niet. Echt niet. Emotie, intensiteit. Je wil m omhelzen, bij hem zijn. Elk concert meemaken. Zien zijn zwetende kop, gegroefd, getekend, geliefd.
King Sunny Ade Ze stonden met z’n vijftienen op het podium in Vredenburg. Om twaalf uur, zo’n drie uur na aanvang, nog steeds. Een kwartier later gingen de zaallichten aan. Het kon echt niet langer, vond de zaaldirectie. Die stond op het podium tussen de door spelende muzikanten, toegejuicht door het dansende publiek. Na nieuweContinue reading “King Sunny Ade”
Hij schreef de teksten, maakte, soms met bandleden, de muziek, bedacht zijn kostuums, zijn nieuwe persoonlijkheden, vormde het toneelbeeld, wist hoe zijn hoezen eruit moesten zien, bedacht de choreografie. Wat een talenten. In het Groninger Museum was in 2015 een bijzondere tentoonstelling die al zijn kwaliteiten rondstrooide. Je kwam ogen en oren te kort. KortContinue reading “Bowie, regisseur van zijn en nieuw leven”
Hoognodig dit jaar wat mooie muziek de ether in te slingeren. Na de tamelijk afgelikte boterhammen van eindejaar stoppen we deze keer bij John Mayall, de nog altijd levende godfather van de Britse blues.
Duister Verlangen speelt De wind zal ons dragen. Het broeit rond zanger Bertrand Cantat, rebel, dichter, moordenaar.
Laten we luisteren naar de tweelingzussen Juanita en Valentina Anez. Ze zingen je toe vanuit de hemel, sprankelend zuiver.
Jaren geleden, ik was koud uit de kluiten gewassen, zag ik op de zwartwitkijkkast de film l’Ascenseur pour l’echafaud, een thriller van Louis Malle uit 1958.
We bouwen even een monumentje voor The Kinks. Ik was het helemaal vergeten maar zij brachten vrolijk swingend travestie van duistere kelders naar het volle daglicht.
Nog zo’n emancipatoir hoogstandje. Nota wijde bene van de Stones. Wie had dat gedacht? Jagger, the ladykiller, had al in 1966 in de gaten dat het beroep van huisvrouw driewerf KUDT was (met DT!).
Geliefde lezertjes,deze keer wijzen de lensjes naar zigeunermuziek. Daar is er zoveel van. Van het Indiase Rajasthan ( de vermoedelijke bron) totaan de Atlantische Oceaan.
Nog eentje voor bij het knapperend haardvuur. Branko Galoic, een Kroatische Fransman, globetrotter, die al jaren opduikt bij interessante festivals en regelmatig mooie muziek op cd zet.
De ster van deze aflevering We reizen door naar Mali, diamant in het fascinerende palet van Afrikaanse muziek. De fanatieke islam probeert sinds enige jaren de creatieve en kleurrijke traditie van muzikanten en vertellers de kop in te drukken.